Vooruit, het is inderdaad een beetje veel, een drieluik. Het leek van te voren nog zo´n mooi plan. Maar nu zal ik hem afmaken ook. En dan hou ik er over op. Mijn vrouw en kinderen beginnen het onderwerp inmiddels behoorlijk beu te raken en ik geef ze geen ongelijk. Ik heb dan ook te doen met de gezinnen van alle bevlogen activisten die van geen ophouden weten.
Even resumerend: de harde realiteit is dat er kansenongelijkheid en racisme bestaat. Maar niet in de definitie die wokies aan deze begrippen geven. Daar is geen bewijs voor. Alleen religies komen daar mee weg. Zelfs als we de overdreven woke-definities negeren dan nog zou de laatste basisassumptie waar kunnen zijn. Is échte kansenongelijkheid (lees: armoede) het gevolg van racisme en seksisme? De Engelse overheid heeft hier in 2021 grootschalig onderzoek naar laten uitvoeren. De conclusie luidt: nee dat is niet zo.
Rapport: racisme is niet de oorzaak van ongelijkheid
Dagblad Trouw besteedt aandacht aan het rapport in een artikel 31 maart 2021 (Britse overheidsinstanties zijn helemaal niet racistisch, zegt overheidscommissie | Trouw):
Zo halen mensen met een Afrikaanse, Indiase of Bengalese achtergrond inmiddels hogere cijfers op hun eindexamen halen dan de gemiddelde witte jongere. Het onderwijssucces, zo stelt het rapport, heeft in de afgelopen 50 jaar geleid tot een maatschappij waarin iedereen meer kansen heeft. Bovendien groeit het percentage mensen uit minderheidsgroepen dat arts of advocaat wordt en is het verschil in salaris tussen witte en zwarte mensen nog maar 2,6 procent.
De voorzitter van de commissie, onderwijsconsultant Tony Sewell, schreef in de inleiding van het rapport dat “er niet langer sprake is van een Engeland waar het systeem opzettelijk is opgezet tegen etnische minderheden. […] Een deel van de ongelijkheid die wordt toegeschreven aan racisme, heeft in werkelijkheid een andere oorzaak.”
Zo ziet hij dat ook grote groepen witte mensen vastgekoekt blijven zitten in de onderste lagen van de samenleving. Sewell zegt al langer dat racisme in werkelijkheid minder wijdverbreid is dan het wordt gemaakt. Een van de conclusies in zijn rapport, dat veel organisaties zichzelf ten onrechte ‘institutioneel racistisch’ noemen, heeft hij al vaker verwoord.
Kritiek verraadt foutieve woke-redenering
De kritiek op het rapport verraadt de foutieve woke-redenering, dat ongelijkheid van uitkomst als bewijs van racisme accepteert.
Halima Begum, de directeur van de denktank Runnymede, een organisatie die zich inzet voor een multi-etnisch Groot-Brittannië, reageerde cynisch tegen verslaggevers. “Niet racistisch? Zeg dat maar tegen de jonge zwarte moeders, die vier keer zo vaak sterven in het kraambed als witte.”
Dat is vreselijk voor alle moeders maar toch geen bewijs van racisme? Bedoelt Begun te zeggen dat witte ziekenhuismedewerkers zwarte moeders laten doodbloeden om witte moeders te kunnen helpen (niet de zwarte ziekenhuismedewerkers)? Of dat ziekenhuizen een speciale ingang hebben voor zwarte moeders, die minder vaak open is of slechtere zorg levert? Het zal toch niet? Zijn er nog andere factoren die het verschil kunnen verklaren? Hoe is de verhouding bij één-oudergezinnen? Zit er fysiologische verschillen door cultuur-gerelateerde eetpatronen die een rol spelen bij moedersterfte? Wat is de impact van armoede?
Woede over het verschil is best begrijpelijk maar op zichzelf geen bewijs van racisme. Ook begrijpelijke woede kan je op het verkeerde been zetten. Wel constateer ik bij Begun een schrijnend gebrek aan nieuwsgierigheid en empathie. Ze verdomt het om haar analyse te verdiepen op zoek naar bruikbare inzichten, die nodig zijn om moedersterfte onder zwarte moeders terug te dringen. Zij wil enkel bevestigd worden in haar eigen onbewezen, stigmatiserende dogmatiek.
Het bijtende cynisme van de journalist van Trouw is tegenwoordig in de mode:
Zo hebben, net als in de Verenigde Staten, ook in het Verenigd Koninkrijk zwarte mensen vaker te maken met politiegeweld. Ze hebben ook minder goed betaalde banen en krijgen vaker gezondheidsproblemen, hebben vaker problemen met de overheid en merken dat ze regelmatig met wantrouwen worden bejegend. Talloze rapporten en onderzoeken, ook in het Verenigd Koninkrijk, hebben dat eerder al vastgesteld. Volgens het nieuwste onderzoek heeft racisme er weinig mee te maken. Het Verenigd Koninkrijk, zo staat erin te lezen, is eigenlijk een lichtend voorbeeld voor landen waar de meerderheid van de mensen wit is.
En weer: ongelijkheid van uitkomst als bewijs van racisme. En onjuist gebruik van statistiek. Om racisme aan te tonen moet je het politiegeweld tegen zwarte verdachten afzetten tegen het politiegeweld tegen witte verdachten. Een uitgebreid Amerikaans onderzoek toont aan dat de Amerikaanse politie niet racistisch is maar wel een probleem heeft met excessief politiegeweld. Het recht om een wapen te bezitten is waarschijnlijk een belangrijke factor, huidskleur dus niet. Race and Ethnicity of Violent Crime Offenders and Arrestees, 2018 (ojp.gov).
Gelukkig biedt de commissie wel een concreet handelingsperspectief:
De commissie, die voluit de ‘Commissie voor raciale en etnische ongelijkheden’ heette, wil nu dat de regering programma’s ontwikkelt voor witte en zwarte mensen. Ze stelt voor om schooldagen te verlengen, zodat kinderen meer kans krijgen hun sociale laag te ontgroeien. De commissie stelt ook voor dat bedrijven stoppen hun werknemers naar trainingen te sturen om ze af te helpen van hun onbewuste vooroordelen.
Geen diversiteitstrainingen meer dus, die werken niet. Hoor je het ook eens van een ander.
Add comment