Stel, je bent op dit moment 85 jaar oud. In je lagere schooltijd heb je de Duitse bezetting bewust meegemaakt. De herinneringen aan schaarste en onrecht staan in je geheugen gegrift. Je praat er liever niet over. Vaccins voor kinderziekten als de pokken, difterie, kinkhoest en tetanus waren er toen nog niet. Iedereen kende wel iemand die aan tuberculose was bezweken. Dat was (excuse-le-mot) doodnormaal. Na afloop van de oorlog volgt een wederopbouwperiode van vijftien jaar. In die jaren was er weinig geld en afleiding. Het was niet zeuren maar werken. Tot zover de eerste 25 jaar van je leven.
Erkenning het nieuwe doel
Gelukkig ging het daarna beter. Je hebt het geluk gehad dat je je kinderen kon grootbrengen in een tijd van veiligheid en vooruitgang. Bijna iedereen kon naar school en had genoeg te eten. Ook nam de vrijheid toe om richting te geven aan je eigen leven. Je kinderen konden dingen bereiken die voor jou onmogelijk waren. Jij bent hier erg dankbaar voor. Jouw kinderen zijn niet dankbaar maar beschouwen hun succes als een vrucht van het eigen intellect en andere superieure vaardigheden op het gebied van communicatie en psychologie. De bullshit-banen nemen een hoge vlucht en voorzien in een individuele behoefte aan erkenning. Er is geld zat dus niemand die het echt interesseert. Je kinderen schreeuwen tegen zichzelf en tegen anderen dat ze de moeite waard zijn zonder daadwerkelijk offers te willen brengen. Deze generatie is nu aan de macht en bepaalt de publieke opinie.
Magere Hein
Inmiddels heb jij een leeftijd bereikt, waarbij het allemaal wat minder uitmaakt. In het beste geval ben je nog gezond en mobiel, leeft je partner nog en wonen je kinderen dichtbij (en heb je geen ruzie met ze). Verder maak jij je geen illusies: je staat in de kaartenbak van Magere Hein. Je hoopt dat het nog even mag duren respectievelijk zo snel mogelijk voorbij is. En toen kwam corona.
Stigma
Om 19.00 zit je in je relaxfauteuil te kijken naar de persconferentie. `Bescherming van de kwetsbare ouderen heeft de hoogste prioriteit´ zegt de minister met die cabareteske schoenen. Je fronst. Bescherming? Maar je hebt helemaal niet om bescherming gevraagd. En bescherming waartegen? Niet tegen Alzheimer in ieder geval. Je zou wel graag worden beschermd tegen mensonterende taferelen in het verzorgingshuis maar dat zal hij wel niet bedoelen. En dan die `kwetsbare ouderen´? Zelf ken je alleen maar krasse knarren die berusten in hun eigen lot en liever zouden zien dat de toekomst van hun kleinkinderen hoogste prioriteit zou krijgen. Die liever doodgaan aan corona dan te moeten leven in eenzaamheid. Helaas zijn de curlingouders van tegenwoordig jouw curlingkinderen en beslissen zij vanuit hun eigen gebrek aan incasseringsvermogen over wat goed voor jou is, zonder het jou zelf te vragen. Om je mede-krasse knarren een stem te geven neem je je voor om een brief te schrijven aan een landelijke krant met als titel: het huidige coronabeleid is gebaseerd op een stigma.
Fighting spirit
Helaas verzandt je voornemen al snel in praktische bezwaren. Je handschrift is onleesbaar en van computers heb je geen kaas gegeten. Steeds vaker weet je de juiste woorden niet meer te vinden. En waar moet je de brief eigenlijk heen sturen? En waarom zou de krant een brief van een ouwe dibbes eigenlijk plaatsen, ze verkopen er toch geen extra kranten door. Je fighting spirit is net zo snel verdwenen als dat hij opkwam. Moegestreden kijk je naar een reclame van jouw supermarkt waar de aanmaaklimonade in de aanbieding is. Jouw favoriete smaak reine claude zit er helaas niet tussen. Dan maar grenadine.
Add comment