https://www.nrc.nl/nieuws/2020/07/17/vrije-meningsuiting-als-afleiding-a4006313
Toen ik de column ´Vrije meningsuiting als afleiding´ van Kiza Magendane las moest ik denken aan een uitspraak van George Orwell: Marxists don´t love the poor, they just hate the rich. Magendane vindt het prima als `valse slachtoffers van de cancel culture´ de mond wordt gesnoerd, terwijl hijzelf wel de behoefte heeft om zijn mening in een column in de krant te zetten.
Wie de oplossing weet mag het zeggen
Volgens Magendane wordt de vrije meningsuiting als afleidingsmanoeuvre gebruikt door opiniemakers met een fatsoenlijk inkomen en een warm bed. Volgens hem kunnen zij zich beter druk maken over de vraag waarom homo sapiens een infrastructuur in stand hield, die rijken rijker en armen armer maakt. Wat Magendane niet lijkt te beseffen is dat een samenleving die de vrijheid van meningsuiting bewaakt als haar kroonjuwelen, het beste in staat is om deze vraag te beantwoorden.
Het beste middel voorhanden
Kloppen de basisassumpties van Magendane eigenlijk wel? In democratieën die de vrijheid van meningsuiting serieus nemen, is de rijkdom het grootst en de ongelijkheid het kleinst (een aantal extremen als Jeff Bezos daargelaten, al zijn Bashar-al-Assad en Kim Jong- Un en was Robert Mugabe ook niet bepaald onbemiddeld). Armoede en onrecht zijn verschrikkelijk, daar is ieder mens het over eens. Ook de mensen die Magendane plotseling op de korrel neemt: Ayaan Hirsi Ali en Paul Cliteur. De suggestie dat voorvechters voor de vrijheid van meningsuiting dit enkel doen om opzettelijk bestaand onrecht te verhullen, beschouw ik als abject. Dit is mijn mening, geen feit. Gelukkig leef ik in een land waar de uitwisseling van meningen wordt beschouwd als het beste middel voorhanden om armoede en onrecht terug te dringen, niet als een obstakel.
Filmtip: The Devils Double (2011) over Uday Hussein, zoon van Saddam. Hij hield ook niet zo van het vrije woord.
Add comment